Yolo

Ik ben er!

Maar poehpoeh, het heeft even mogen duren. Vlak voordat het vliegtuig wilde opstijgen bedachten de computers op Schiphol namelijk dat het leuk zou zijn om er mee uit te scheiden. Resultaat: net zo lang stilstaan als dat de film Doctor Strange duurt, oftewel zo'n 2 uur (voorbeeld is niet random gekozen, ik heb tijdens het wachten daadwerkelijk die film gekeken). Na de aftiteling konden we dan toch eindelijk vliegen en doordat het gaspedaal goed werd ingedrukt is er drie kwartier aan vertraging ingehaald. Drie andere films, heel wat puzzels en een kwart boek later landde het vliegtuig op San Francisco International Airport. Eenmaal bij de gate aanbeland kwam echter het leuke bericht dat we wéér moesten wachten, nu omdat de brug naar de gate defect was. Maar dat mocht de pret niet drukken, ik was eindelijk op mijn bestemming!

Ofja, op een stukje reizen met het Amerikaans OV na dan, want Davis lag nog zo'n 130 km - oh excuses, 80,8 mijl (hoera imperial system!) - verderop. De ritjes met de BART (een soort tram, niet een random dude die me rond droeg) en AMTRAK gingen gelukkig een stuk voorspoediger dan de vlucht. Bovendien stonden op het treinstation in Davis mijn stagebegeleider en een medestagiair al klaar om me op te halen. Eerste stop: hamburgers en bier. Because, fuck yeah 'Murica. Tweede stop: een bed om in te slapen want HOLY SHIT wat was ik moe!

Na een nachtje slapen als een blok kon ik aan mijn eerste échte dag in Davis beginnen. Mijn number one objective voor de dag was het vinden van een fiets om een beetje mobiel te zijn. Gelukkig wist mijn begeleider wel een goede fietsenzaak en voordat ik het wist kon ik lekker rondjes fietsen door Davis! Rondjes fietsen kan hierbij zeer letterlijk genomen worden, aangezien ik mijn weg absoluut nog niet kan vinden hier. Desondanks heb ik mijn kamer wel kunnen vinden, evenals één van mijn drie huisgenootjes (de andere twee zijn nog niet thuis geweest), met wie ik het nu al meer dan goed kan vinden. Mijn kamer is inmiddels aardig ingericht en de buurt een beetje verkend, zometeen ga ik maar eens op een zoektocht naar een leuk restaurantje voor het avondeten. Kortom, het gaat helemaal prima hier. Op naar een mooie 7 maanden in dit mooi plaatsje :)

Ohja, vanwaar eigenlijk 'Yolo' als titel van dit verhaal? Zoals jullie (hopelijk) wel weten staat YOLO voor You Only Live Once, een kreet die met name wordt geuit door jongeren die bedenkelijke stunts en handelingen verantwoorden met het idee dat je maar één keer leeft. En dat was dan ook de term die door mijn hoofd spookte toen ik dit avontuur in de VS aan ging. Een andere kans op zoiets krijg ik waarschijnlijk niet snel, dus alle reden om de stap te zetten! Daarnaast was YOLO ook wat ik dacht toen ik deze reisblog begon. Ik heb nog nooit zoiets gedaan en vraag me ook zeer af of ik het een beetje vol ga houden, maar het cliché 'niet geschoten is altijd mis' bestaat niet voor niks. Maar het mooiste is misschien nog wel dat de VS me aanmoedigen om deze gedachte vast te houden. Het universiteitsstadje waarin ik mij nu verkeer valt namelijk onder het bestuur van een county met een bijzonder toepasselijke naam, die jullie waarschijnlijk wel kunnen raden ondertussen...

Tot de volgende update!

PS Tijdens het vele wachten heb ik een (voor zover ik weet) nieuwe term bedacht: Schiphollen. Voor mij betekent dit vanaf nu het rennen op zo'n 'mind your step'-rolband die door heel Schiphol heen te vinden zijn.